Πολλές φορές κάθομαι και σκέφτομαι το γιατί οι βόρειοι ¨σύμμαχοι¨ μας φαίνεται πως έχουν ένα κόμπλεξ παραπάνω μ΄ εμάς και σαφώς περισσότερα κόμπλεξ από εμάς, κάτι που τους οδηγεί επανειλημμένα στους ψυχαναλυτές.
Κλεισμένοι συνεχώς στα μουντά τους σπίτια και τα καταθλιπτικά τους γραφεία, όσο τεχνικά περίτεχνα κι αν είναι, ποτέ το χειμώνα δεν θ΄ αντικρίσουν το ζεστό, γλυκό και ζωοδότη ήλιο σηκώνοντας τις γρίλιες, ποτέ δεν θα σηκώσουν ψηλά ένα ανοιξιάτικο απόγευμα το κεφάλι για να ζεστάνουν το είναι τους, ποτέ καλοκαίρι δεν θα ηρεμήσουν σώμα και ψυχή σε μια χρυσή παραλία με θέα το μαγευτικό γαλάζιο, ποτέ δεν θα νοιώσουν πραγματικά αυτό που αισθανόμαστε εμείς στις παρόμοιες περιστάσεις λέγοντας λαϊκά ¨χαρά Θεού¨. Ποτέ δηλαδή ο ήλιος, π΄ αντικατοπτρίζει το εσώτερο φως, δεν θα σταθεί σύμμαχος τους στις μοναχικές ενδοσκοπικές τους αναζητήσεις.....
Όσο καλή παρέα κι αν έχουν, τους λείπει σαφώς εκείνο το περιβάλλον που βοηθά στο ¨άνοιγμα¨, στην απελευθέρωση της σκέψης, στη συζήτηση εκείνη που σε κάνει να λες λαϊκά ¨ έβγαλα τα εσώψυχα μου¨. Λείπει το ταβερνάκι κάτω από τα πεύκα σ΄ ακρογιάλι του Κορινθιακού, το τραπέζι πλάι στην πηγή στην Πεντέλη, το κρεμασμένο στ΄ άπειρο πεζούλι στη Σαντορίνη, το παγκάκι στο Θησείο. Ποτέ δηλαδή οι συνθήκες, π΄ αντικατοπτρίζουν τον άυλο γερό-πνευματικό, δεν θα σταθεί σύμμαχος τους στις κοινές εξωσωματικές τους προσεγγίσεις.
Τέλος, τους λείπει το αυθεντικό τραγούδι, εκείνο που πηγάζει απ΄ τους ορφικούς ύμνους και με τις θεϊκές μελωδίες και τους μοναδικούς στίχους περιγράφει κάθε ψυχική κατάσταση στην οποία μπορεί να βρεθεί ένας άνθρωπος. Από τον παράνομο έρωτα στο ¨Συ μου χάραξες πορεία¨ του Καλδάρα με τη Λύδια, στο αγωνιστικό ¨Πάλης ξεκίνημα¨ των Παναγούλη - Θεοδωράκη με τη Φαραντούρη, κι από τη μοναξιά του ¨Μαραμένα τα γιούλια κι οι βιόλες¨ του Αττίκ με τη Δανάη, ως το βροντοφώνημα του έρωτα του ¨Όλα τα λεφτά¨ του Καρβέλα με τη Βίσση, τους λείπει ακριβώς αυτό που λαϊκά λέμε ¨έξω καρδιά¨. Ποτέ δηλαδή η εμπνευσμένη απ΄ το φως και τις συνθήκες δημιουργία, π΄ αντικατοπτρίζει την παρουσία του θείου μέσα μας, δεν θα σταθεί σύμμαχος τους στις κοσμικές συνενώσεις.
Εξάλλου, η δική τους λέξη ¨κόμπλεξ¨ προέρχεται από το ¨πλέξιμο¨, μόνο που εμείς τους ¨δικούς μας καημούς τους πλέκουμε διπλοβελονιά¨ και τους τραγουδάμε σ΄ ολόκληρη την ηλιόλουστη Ελλάδα.
Ν. ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου