Σε τον αναβαλλόμενον το φως, ώσπερ ιμάτιον,
καθελών Ιωσήφ από του ξύλου συν Νικοδήμω,
και θεωρήσας νεκρόν, γυμνόν, άταφον,
ευσυμπάθητον θρήνον αναλαβών,
οδυρόμενος έλεγεν˙ οίμοι, γλυκύτατε Ιησού˙
ον προ μικρού ο ήλιος εν Σταυρώ
κρεμάμενον θεασάμενος, ζόφον περιεβάλλετω,
αλλ' ιδού νυν βλέπω σε, δι' εμέ εκουσίως υπελθόντα θάνατον˙
πώς σε κηδεύσω, Θεέ μου; ή πώς σινδόσιν ειλήσω;
ποίαις χερσί δε προσψαύσω, το σον ακήρατον σώμα;
ή ποία άσματα μέλψω, τη ση εξόδω, οικτίρμον;
Μεγαλύνω τα Πάθη σου υμνολογώ και την ταφήν σου,
συν τη Αναστάσει, κραυγάζων˙ Κύριε, δόξα σοι.
Άξιον εστί,
μεγαλύνειν Σε τον ζωοδότην, τον εν τω σταυρώ τας χείρας εκτείναντα και συντρίψαντα το κράτος του εχθρού.
Άξιον εστί, μεγαλύνειν Σε των πάντων κτίστην, σοις γαρ τοις παθήμασιν έχομεν την απάθειαν, ρυσθέντες της φθοράς.
Όμμα το γλυκύ και τα χείλη σου, πώς μύσσω, Λόγε;
Πώς νεκροπρεπώς δέ κηδεύσω Σε; Ανεβόα μετά φρίκης, Ιωσήφ!
Ώσπερ πελεκάν, τετρωμένος την πλευράν σου, Λόγε, σους θανόντας παίδας εζώωσας, επιστάξας ζωτικοίς αυτοίς κρουνούς.
Έκλαιε πικρώς, η πανάφθορος μήτηρ σου, Λόγε, ότε εν τω τάφω εώρακε Σε, τον άφραστον και άναρχον Θεόν.
Ύμνοις σου, Χριστέ, νυν την σταύρωσιν και την ταφήν σου, άπαντες πιστοί εκθειάζομεν, οι θανάτου λυτρωθέντες ση ταφή.
Αι γενεαί πάσαι, ύμνον τη Ταφή Σου, προσφέρουσι Χριστέ μου.
Καθελών του ξύλου, ο Αριμαθείας, εν τάφω Σε κηδεύει.
Μυροφόροι ήλθον, μύρα σοι, Χριστέ μου, κομίζουσαι προφρόνως.
Δεύρο πάσα κτίσις, ύμνους εξοδίους, προσοίωμεν τω Κτίστη.
Ούς έθρεψε το μάννα, εκίνησαν την πτέρναν, κατά του ευεργέτου.
Ιωσήφ κηδεύει, συν τω Νικοδήμω, νεκροπρεπώς τον Κτίστην.
Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;
Υιέ Θεού παντάναξ, Θεέ μου πλαστουργέ μου, πώς πάθος κατεδέξω;
Έρραναν τον τάφον αι Μυροφόροι μύρα, λίαν πρωί ελθούσαι.
Ω Τριάς Θεέ μου, Πατήρ Υιός και Πνεύμα, ελέησον τον κόσμον.
Ιδείν την του Υιού σου, Ανάστασιν, Παρθένε, αξίωσον σους δούλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου