Ν. ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ
Περνώντας από την εποχή των ισχνών στην εποχή των νεκρών αγελάδων, μέσα στον ανεμοστρόβιλο των σκληρών και άδικων οικονομικών μέτρων που λαμβάνονται σχεδόν καθημερινά, πλήττεται παράλληλα όχι μονάχα το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων, αλλά κι αυτή η ίδια η ελληνική κοινωνική συνοχή.
Ένα από αυτά τα αψυχολόγητα και εθνικά επιζήμια τελικά μέτρα ήταν και η κατάργηση της επιδότησης εκ μέρους της ΓΓΕ του Υπουργείου Προεδρίας του ταχυδρομικού τέλους στις ομαδικές αποστολές εκδόσεων μη κερδοσκοπικών οργανισμών, με εξαίρεση ¨φυσικά¨ τη διατήρηση της μείωσης της για έντυπα με εκδότες δημοσιογράφους.
Τι σημαίνει πρακτικά αυτό ; Πως οι χιλιάδες σύλλογοι κάθε είδους στη χώρα μας αδυνατούν πλέον να επικοινωνούν με τα μέλη τους είτε μέσω εφημερίδων, είτε μέσω περιοδικών, ενώ παράλληλα αυτά τα μικρά, μα συνάμα σημαντικά τεκμήρια ιστορίας, πρακτικά εξαφανίζονται.
Που θα δημοσιεύονται οι κάθε λογιών αναμνήσεις, τα μικρά και μεγάλα ιστορικά σημειώματα, ακόμα κι αυτές οι νεκρολογίες απλών και σημαντικών προσώπων για το χωριό, την πόλη, τη συνοικία, τον αθλητικό όμιλο, την παροικία ; Όταν τα έξοδα αποστολής – μαζί με τα ήδη μεγάλα έξοδα έκδοσης – διπλασιάζονται και τριπλασιάζονται, σύλλογοι όπως ο Σύνδεσμος Αιγυπτιωτών Ελλήνων των 5.000 μελών αναγκάζεται να βγάζει το περιοδικό του ανά τρίμηνο, αντί δίμηνο και σωματεία όπως τα αιγυπτιώτικα ή τα συμιακά αναστέλλουν τις σχετικές τους εκδόσεις.
Έτσι, καταφεύγουν πολλά από αυτά στη λύση της αποστολής των ενημερωτικών τους εκδόσεων μέσωe-mail. Μα πόσα τελικά από τα μέλη – και μάλιστα από τα γηραιότερα – διαθέτουν ηλεκτρονική διεύθυνση ; Και δεν είναι μόνο πως μοναχά τα γραπτά μένουν, αλλά εδώ ανακύπτει και θέμα αρχειοθέτησης και σε τελική ανάλυση μελέτης από τον ιστορικό του μέλλοντος όλων αυτών των ηλεκτρονικών εκδόσεων.
Ένα ακόμη πλήγμα λοιπόν στον ήδη τραυματισμένο και ήδη πτωχευμένο νέο πολιτισμό μας, θύμα εντέλει – πραγματικά δεν ξέρω – της τρόικα, των ταγών μας ή απλά του ίδιου μας του δειλού εαυτού…
