Σε πρόσφατη εκπομπή του ¨Ρεπορτάζ χωρίς Σύνορα¨ περί της Εξέγερσης των Αράβων ελέχθησαν από τη μητέρα ενός νεαρού μάρτυρα της Πλατείας Ταχρίρ τα εξής εκπληκτικά και τόσο ακατανόητα για τους ¨πολιτισμένους¨ και ¨βολεμένους¨ κατοίκους της Ευρώπης τύπου Γερμανίας και Αγγλίας :
Ρωτάει τη μαυροφορεμένη μάνα ο δημοσιογράφος : ¨Νοιώθεις ικανοποιημένη ;¨ και εκείνη του απαντά αμέσως : ¨Είμαι ικανοποιημένη με ένα πράγμα. Ο γιος μου μαρτύρησε και η χώρα άρχισε να αλλάζει¨. Εκείνος συνεχίζει ρωτώντας την : ¨Έπρεπε να πεθάνει ο γιος σου για να γίνει αυτό ;¨. Κι εκείνη του λέει : ¨Σε αυτή τη χώρα, ναι. Υπάρχουν δύο επιλογές εδώ. Είτε χάνουν τη ζωή τους, είτε τους συλλαμβάνουν οι δυνάμεις ασφαλείας. Και στις δύο περιπτώσεις είναι χαμένοι. Τουλάχιστον ας πεθάνουν για κάτι !¨
Όσοι Αιγύπτιοι μάλιστα ήταν κοντά της, συμπεριλαμβανομένου και του άλλου της παιδιού, της είπαν : ¨Ήμασταν 8 εκατομμύρια στην Πλατεία Ταχρίρ και όλοι ευχόμασταν να ήμασταν στη θέση του γιου σου¨.
Αυτό το τραγικό μα συνάμα μεγαλειώδες ¨τουλάχιστον ας πεθάνουν για κάτι¨ που τονίζει τη θυσία για ένα μεγάλο ιδανικό, την ελευθερία και την αγάπη για την πατρίδα, οι μόνοι σε όλη την ευρωπαϊκή κοινότητα που είναι ικανοί να το κατανοήσουν, μα και να το πράξουν σε κάθε κρίσιμη στιγμή, είμαστε εμείς οι Έλληνες.
Πιο χαρακτηριστική για να εκφράσει τη στάση των Ελλήνων και ιδιαιτέρως των Σπαρτιατών απέναντι στον πόλεμο είναι η φράση που έλεγε η Σπαρτιάτισσα μάνα στο γιο της που πήγαινε να πολεμήσει, ¨ή ταν ή επί τας¨. Η μάνα αποχαιρετούσε το γιο της θυμίζοντας του πως το καθήκον του ήταν να πολεμήσει με θάρρος για την πατρίδα του, τιμώντας τα όπλα του και αν χρειαστεί να πεθάνει γι` αυτήν. Αυτή η πασίγνωστη φράση κρύβει τη νοοτροπία ενός λαού που πέρασε στην ιστορία σαν το παράδειγμα της έντιμης, λιτής και γεμάτης αξιοπρέπεια και αυτοθυσία ζωής.
Αξίζει δε, ως ιστορική συνέχεια, να θυμηθούμε το σπουδαίο ποιητή μας Λορέντζο Μαβίλη που τα τελευταία του λόγια πριν ξεψυχήσει το Νοέμβριο του 1912 στο πεδίο της μάχης στο Δρίσκο της Ηπείρου ήταν : ¨επερίμενα πολλές τιμές από τούτον τον πόλεμο, αλλά όχι και την τιμή να θυσιάσω τη ζωή μου για την Ελλάδα μου¨.
Κι ο πόλεμος του τότε έχει στις μέρες μας πολλές μορφές, όπως αυτός ο οικονομικός που βιώνει η χώρα μας τα τελευταία χρόνια, με άμεσους αντιπάλους από το παρελθόν όπως τη Γερμανία, μα και καινούργιους όπως τη Γαλλία και την Αμερική.
Σ΄ αυτό τον πόλεμο λοιπόν θα πρέπει να είμαστε – και είμαστε – έτοιμοι για την υπέρτατη θυσία, ακόμη κι αν δεν έχουμε ταγούς αντάξιους γι΄ αυτήν. Κι εμείς όλοι, ο απλός λαός, πρέπει να μπαίνουμε καθημερινά στη θέση εκείνου του φτωχού Έλληνα που όταν ένας πλούσιος Αμερικάνος τον ρώτησε πόσα δολάρια κοστίζει ο Παρθενώνας, του απάντησε με περισσή δύναμη και αξιοπρέπεια ψυχής : 2.500 χρόνια !
[Εφημερίδα ¨Δημότης¨]
