ΚΑΤΑΝΤΙΑ…

Ν. ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ
Τη δεκαετία του ΄80 τους θυμάμαι στην οδό Αθηνάς. Ήταν οι λαϊκοί σαράφηδες με τα μικρά ¨μαγαζάκια¨ τους πάνω στο πεζοδρόμιο, που επιδίδονταν σε μικροσυναλλαγές κοσμημάτων, χαμηλής κυρίως αξίας.
Τη δεκαετία του ΄90 κοιτάζοντας ψηλά στην Πανεπιστημίου, έβλεπες κάποιες μικρές ταμπέλες ενεχυροδανειστών, που λειτουργούσαν κυρίως με όσους είχαν χρέη από τα χαρτοπαίγνια

Τη δεκαετία του ΄00 δεν υπήρχε σχεδόν τίποτα από αυτά, αφού οι Τράπεζες είχαν αναλάβει το ρόλο της χορήγησης δανείων για κάθε τύπο εξόδων των μικρών νοικοκυριών.

Σήμερα ; Σήμερα είναι μια καινούργια εποχή, μια χρυσή εποχή για τους ενεχυροδανειστές, μα και τους σκληρούς τοκογλύφους. Οι δεύτεροι, όπως πάντοτε, τώρα που οι τράπεζες έκλεισαν τις κάνουλες, λειτουργούν στο παρασκήνιο, στο σκοτάδι. Οι πρώτοι όμως κάνουν στα φανερά χρυσές δουλειές, με το ¨χρυσές¨ να είναι κυριολεκτικό. Σαν τα μανιτάρια ανοίγουν σε κάθε γειτονιά, με τεράστιες ταμπέλες όπου το ευρωπαϊκό ¨Gold¨ κολλάει δίπλα στο πολλά – ή λίγα κυρίως – υποσχόμενο ¨Ανταλλαγές¨. Μέχρι και στα κανάλια βλέπεις πια διαφημίσεις τους, μέσω των οποίων καλούν τον δύστυχο οφειλέτη να τους στείλει ταχυδρομικώς τα χρυσαφικά του για κοστολόγηση, ενώ οι κολώνες και τα παρμπρίζ των αυτοκινήτων κατακλείονται από τα διαφημιστικά τους φυλλάδια.

Όσο αυξάνονται αυτά τα μαγαζιά, άλλο τόσο αυξάνεται και η απόδειξη της κατάντιας μας. Από τα τραπεζικά εορτοδάνεια και διακοποδάνεια, έχουμε φτάσει να ¨σκοτώνουμε¨ μέχρι και τις βέρες μας για μερικά ευρώ, μπας και βγάλουμε και αυτόν το μήνα, μπας και μπορέσουμε να πληρώσουμε τα παλιά μας δάνεια, μπας και καλύψουμε ένα ακόμη κρατικό χαράτσι.

Οι παγκόσμιοι τοκογλύφοι ¨παίζουν¨ με κρατικά ομόλογα, οι εγχώριοι με συναλλαγματικές και οι ενεχυροδανειστές με καδένες και ρολόγια. Η διαφορά είναι μονάχα στο ύψος των χρημάτων που διαθέτει ο καθένας, αφού πίσω από τη βιτρίνα κρύβεται η φτώχεια και η εξαθλίωση ενός λαού, που μέρα με τη μέρα χάνει την περηφάνια του.

Το ¨θα πουλήσω το ρολόι και θα πάρω κομπολόι¨ ήταν κάποτε ένα ερωτικό τραγούδι. Σήμερα έχει γίνει ένας κοινωνικός ύμνος, αφού με τις φθηνές του χάντρες φτάσαμε να ¨μετράμε τους καημούς και τους αναστεναγμούς¨ ενός ολόκληρου έθνους…