Πρόκειται για μία πανέμορφη περιοχή με πυκνά δάση από ενδημικές βαλανιδιές όλων των ειδών πλατύφυλλης, ευθύφυλλης, χνουδωτής, γαύρου, τσέρνου, κ.ά. Στην αρχαιότητα η περιοχή αυτή ονομαζόταν «Δρυοπικόν δάσος» (Στράβων Θ. 433), διότι κατοικούσαν οι «αυτόχθονες» του Ελλαδικού χώρου οι οποίοι ονομάζονταν «Δρύοπες». Επίσης, υπάρχουν στην περιοχή πυκνά δάση από καστανιές, πλατάνια, ιτιές, σφεντάμια, σκλήθρα, θάμνοι μακί (κουτσουπιές, ρείκια, κ.ά).
Από τα 800 έως τα 1400 μέτρα κυριαρχεί η ελάτη, με ένα ελατοδάσος από τα ομορφότερα της Ελλάδος. Το τοπίο παρουσιάζει έντονη μεταβολή, πράσινο το καλοκαίρι, όμορφες κόκκινες - καφέ και κίτρινες - χρυσαφή αποχρώσεις το Φθινόπωρο. Μετά το όριο της δασικής ζώνης, από τα 1400 έως τα 1920 μέτρα, υπάρχει ένα τοπίο «μνημείο της φύσης». Ένα καταπράσινο οροπέδιο αλπικής ζώνης που απλώνεται από τις Ράχες Τυμφρηστού μέχρι το όρος Οξυά, που είναι το Νοτιότερο σημείο της Ευρώπης με δάση από οξυές. Η αλπική ζώνη (κορυφογραμμή) έχει μεγάλες επίπεδες επιφάνειες με πολλές πηγές, που αναβλύζουν άφθονα γάργαρα νερά και αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος των νερών του Σπερχειού ποταμού. Το έδαφος είναι καθαρό χώμα φλύσχης και υπάρχει πλούσια βλάστηση με πάνω από 200 είδη αγρίων ενδημικών λουλουδιών όπως: Αγριοβιόλες, νάρκισσους, υβίσκους, μέντες, καμπανούλες, εντελβάϊς, δακράκια, τσάϊ (σιδερίτης), ρίγανη, κρόκος, ορχιδέα ορεινή (σαλέπι), αμάραντος, διάφορα λίλιουμ, κ. ά.
Επίσης, ένα είδος ποώδους σπάρτου καλύπτει την επιφάνεια του εδάφους που δίνει την εντύπωση στον επισκέπτη ότι βρίσκεται σε ποδοσφαιρικό γήπεδο στρωμένο με χόρτο. Σ'αυτό το απέραντο λιβάδι, από τον Μάϊο μέχρι τον Οκτώβριο, ξεκαλοκαιριάζουν σήμερα πάνω από 10.000 αιγοπρόβατα. Τα παλαιότερα χρόνια ο αριθμός των αιγοπροβάτων ξεπερνούσε και τις 100.000, διότι κατέφθαναν στην περιοχή αυτή «Σαρακατσάνοι» από την Ήπειρο, την Θεσσαλία, την Αιτωλοακαρνανία κ.ά. Η κάθε ομάδα ποιμένων είχε μία συγκεκριμένη θέση στην περιοχή όπου κάθε καλοκαίρι πήγαινε στη θέση αυτή και έστηνε το «Γραίκι» της. [Η λέξη «Γραίκι» (Greki), που σημαίνει πρόχειρη κατοικία, κοιτώνας, δεν είναι τυχαία, προέρχεται από τους αρχαίους «Γραικούς», οι οποίοι κατά κύριο επάγγελμα είχαν την κτηνοτροφία και περιφέρονταν από περιοχή σε περιοχή στήνοντας πρόχειρες κατοικίες τις οποίες ονόμαζαν «Γραίκια» = κατοικίες των Γραικών»].
Επίσης, ένα είδος ποώδους σπάρτου καλύπτει την επιφάνεια του εδάφους που δίνει την εντύπωση στον επισκέπτη ότι βρίσκεται σε ποδοσφαιρικό γήπεδο στρωμένο με χόρτο. Σ'αυτό το απέραντο λιβάδι, από τον Μάϊο μέχρι τον Οκτώβριο, ξεκαλοκαιριάζουν σήμερα πάνω από 10.000 αιγοπρόβατα. Τα παλαιότερα χρόνια ο αριθμός των αιγοπροβάτων ξεπερνούσε και τις 100.000, διότι κατέφθαναν στην περιοχή αυτή «Σαρακατσάνοι» από την Ήπειρο, την Θεσσαλία, την Αιτωλοακαρνανία κ.ά. Η κάθε ομάδα ποιμένων είχε μία συγκεκριμένη θέση στην περιοχή όπου κάθε καλοκαίρι πήγαινε στη θέση αυτή και έστηνε το «Γραίκι» της. [Η λέξη «Γραίκι» (Greki), που σημαίνει πρόχειρη κατοικία, κοιτώνας, δεν είναι τυχαία, προέρχεται από τους αρχαίους «Γραικούς», οι οποίοι κατά κύριο επάγγελμα είχαν την κτηνοτροφία και περιφέρονταν από περιοχή σε περιοχή στήνοντας πρόχειρες κατοικίες τις οποίες ονόμαζαν «Γραίκια» = κατοικίες των Γραικών»].
Η περιοχή αυτή, εκτός από πλούσια χλωρίδα, έχει πλούσια πανίδα και ορνιθοπανίδα. Διαβιούν, όλα τα άγρια ζώα και πτηνά που ενδημούν στην οροσειρά της Πίνδου όπως: Λύκος, τσακάλι, αλεπού, λαγός, αγριογούρουνο, αγριοκάτσικο, ελάφι, ζαρκάδι, αρκούδα, κουνάβι, ασβός, σκίουρος, νυφίτσα, χελώνα, σκαντζόχοιρος, σταυραετός, χρυσαετός, φιδαετός, μαυροπελαργός, γύπας, γεράκια (πετρίτης, κιρκινέζος, σαϊνης, τσίφτης), μπούφος, κουκουβάγια, κορακοειδή (κόρακας, καρακάξα, καλιακούδα, κάρια, κίσσα), τσαλαπετεινός, συκοφάγος, μπεκάτσα, φάσσα, πέρδικα, τσίχλα, σπίνος, δρυοκολάπτης, κότσιφας, αηδόνι, αετομάχος, ερωδιός, σουσουράδα, και άλλα αρπακτικά νυκτόβια πτηνά (συνολικά έχουν καταμετρηθεί 72 είδη πτηνών). Επίσης, στην περιοχή αυτή ενδημεί μία ποικιλία ερπετών (τουλάχιστον 7έως 8 είδη), από τα πιο γνωστά όπως: Οχιά (όχεντρα, βουνόχεντρα, νανόχενδρα, αστρίτης, σαπίτης), νερόφιδο, λαφιάτης, δενδρογαλιά, τυφλίνος, διάφορα είδη σάβρας (τοιχόσαυρα, λιακόνι, γουστέρα, κ.ά), έως τα μοναδικά για την Ελλάδα αμφίβια ερπετά (προστατευόμενα σε όλο τον κόσμο) όπως: Ο «Τρίτωνας» (βουνοτρίτωνας) και η «Σαλαμάνδρα» (βροχαλίδα).
